1. تعریف انجمن علمی

 از مهمترین نهاد های یک جامعه مدنی، انجمن ها و نهاد های غیر دولتی هستند. انجمن نوعی مشارکت اجتماعی است و محل گردهمایی متخصصانی است که به دلیل دارا بودن تخصص، تشکل جمعی، مجوز قانونی، قدرت شبکه ای و دارا بودن شخصیت علمی و مدیریتی، قادرند در مسایلی که در ارتباط مستقیم با تخصص و رشته کاری آنان است، نظر کارشناسی دهند. انجمن های علمی به عنوان نهاد های جامعه مدنی، رابط تخصصی و پلی بین دولت و مردم محسوب می شوند و بازوهای بی طرف و در عین حال مشاورین کارآمد برای برنامه ریزان و سیاست گذاران حوزه سلامت و پایشگر حوزه علمی و تخصصی خود هستند.

از نگاه دیگر، اگر "نهاد علم" را مجموعه ای متشکل از افراد (متخصصان، دانشمندان، نویسندگان و ...)، سازمان ها و تشکل ها (دانشگاه ها، مراکز تحقیقاتی و ...)، تجمعات (کنگره ها، سمینار ها، کارگاه ها و ...)، امکانات و منابع، و هنجار ها، روابط و قواعد موجود بدانیم، در می یابیم که یکی از عناصر اصلی و بنیادین در این نظام نهادی و سازمانی، مفهوم "اجتماع علمی" و وجود روابط و تعاملات فکری و تخصصی در بین اعضای این اجتماع و میان اجتماعات علمی دیگر در سطح بین المللی است. انجمن های علمی فراهم آورنده امکان ایجاد ارتباط بین دست اندرکاران علم و پژوهش و دیگر حلقه های نهاد علم هستند.

2. پیشینه تشکیل انجمن های علمی در ایران

 تشکيل انجمن هاى علمى در ايران با شکل گیری "جمعيت فيزيک و شيمى ايران" در سال 1310 هجرى شمسى با اجتماع تعداد کمى از فيزيکدانان کشور در آزمايشگاه فيزيک دانشکده علوم دانشسراى عالى آغاز شد. اما ديرى نگذشت که به علت نبود ارتباطى منسجم و تعريف شده بين اعضاء، فعاليت اين انجمن متوقف شد.

اما دوره اول فعالیت منسجم انجمن های علمی در ایران به حدود سال 1320 باز می گردد که "کانون مهندسين ايران"، "مجمع وکلاى دادگستري" و "انجمن مامايى ايران" فعاليت خود را آغاز کردند. در دهه 1330، "انجمن پزشکي" فعاليت خود را شروع و در سال 1340 به انتشار نشريات مختلف گروه هاى پزشکى اقدام نمود. در اين دوره، گروه هاى کشاورزى، علوم پايه و علوم انسانى فعاليت چشمگيرى نداشتند. البته در اين دوره، محفل‌هاى خصوصى و غيررسمى از استادان و دانشوران نيز تشکيل شد.

دوره‌ دوم فعاليت انجمن هاى علمى، سال هاى 1340 تا 1370 را در بر مى‌گيرد. در اين دوره نقش وزارت علوم، تحقيقات و فناورى در تشکيل انجمن هاى علمى محسوس بود. در واقع بيشتر انجمن هاى علمى با کمک اين وزارتخانه تشکيل شدند. اين امر نتيجه آگاهى از نقش انجمن ها در پيشبرد علم بود. شکل‌گيرى انجمن هايى مانند "انجمن رياضي"، "انجمن مديريت"، "انجمن حسابداري" و "انجمن روانشناسي" با کمک وزارت علوم، تحقيقات و فناورى در آن سال ها و تصويب طرح تشکيل انجمن هاى علمى از سوى شوراى هماهنگى دانشگاه ها، جلوه‌هاى بارز آن رويکرد است. به اين ترتيب تا سال 1357، تعداد 78 انجمن علمى در گروه هاى علوم پزشکى، علوم پايه، کشاورزى، فنى و مهندسى و علوم انسانى فعاليت خود را آغاز کردند.

  پس از پيروزى انقلاب اسلامى و در سال 1362 مسئوليت انجمن‌ها و مجامع علمى کشور به وزارت علوم، تحقيقات و فناورى واگذار گرديد و دفتر همکاري هاى علمى و بين‌المللى، زير نظر معاونت پژوهشى، اداره امور انجمن ها را برعهده گرفت. در سال 1366 نيز "آيين‌نامه نحوه صدور تأسيس انجمن هاى علمى کشور" تدوين شد. اين آيين‌نامه به وزارت علوم، تحقيقات و فناورى اختيار داد مجوز تأسيس انجمن هاى علمى را صادر يا فعاليت‌هاى آنها را تأييد نماید.

  دوره سوم از سال 1370 آغاز شد. در هفتم آبان ماه آن سال شوراى عالى انقلاب فرهنگى مصوبه شماره 262 خود را صادر نمود. براساس اين مصوبه، صدور مجوز تأسيس انجمن هاى علمى، تجديد پروانه و نظارت بر حسن انجام کار آنها، بسته به مورد، برعهده وزارتخانه‌هاى علوم، تحقيقات و فناورى، بهداشت، درمان و آموزش پزشکى و فرهنگ و ارشاد اسلامى نهاده شده‌ است.

از آبان ماه سال 1370 و به استناد مصوبه 262 شورای عالی انقلاب فرهنگی، مجوز فعالیت انجمن های علمی به کمیسیون انجمن های علمی گروه پزشکی؛ که زیر مجموعه ای از معاونت آموزشی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی بوده و در مرکز مطالعات و توسعه آموزش پزشکی قرار دارد؛ داده شده است. این کمیسیون که وظیفه سیاست گذاری و نظارت بر عملکرد انجمن های علمی را بر عهده دارد با بررسی تقاضاهای رسیده و کسب حداقل شرایط احراز، مجوز فعالیت اعطا می کند. در اساسنامه انجمن های علمی گروه پزشکی به مواردی چون غیر انتفاعی بودن، سیاسی نبودن، امکان ایجاد شاخه های استانی و ضرورت ثبت در اداره ثبت شرکت ها اشاره شده است. در حال حاضر بیش از 140 انجمن علمی تخصصی ثبت شده در حیطه گروه پزشکی وجود دارد که قدمت برخی از آنها به بیش از 30 سال می رسد.

3. پیشینه تشکیل "اجتماع علمی" در رشته شنوایی شناسی

 پس از آغاز رسمی صدور مجوز انجمن های علمی توسط وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، از جمله ضوابط اولیه برای تشکیل انجمن، دارا بودن حداقل مدرک دکترا یا کارشناسی ارشد برای اعضای هیئت مدیره و اعضای پیوسته انجمن بود و بدین لحاظ، رشته شنوایی شناسی علیرغم تلاش های فراوان پیشکسوتان این رشته از سال 1372، موفق به کسب پروانه فعالیت از وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی نگردید. از سوی دیگر اجتماع علمی غیر رسمی شنوایی شناسان از سال 1362 اقدام به فعالیت نموده بود و آغاز حیات رسمی اش بر اساس تاریخ تصویب اساسنامه به اردیبهشت ماه سال 1368 و تاسیس انجمن شنوایی شناسان ایران باز می گردد که با کسب مجوز از وزارت کشور در کمیسیون ماده 10 احزاب اقدام به فعالیت صنفی- علمی و آموزشی نموده و کماکان با همین عنوان، رسمیت دارد.

 4. تشکیل انجمن علمی شنوایی شناسی ایران

 از سال 1383 و با پیگیری های فراوان رشته های مختلف گروه پزشکی، وزارت بهداشت عضویت کارشناسان و کارشناسان ارشد را در ترکیب انجمن های علمی (هیئت مدیره و اعضای پیوسته) تصویب نمود. با فراهم آمدن این امکان و با تلاش اعضای هیئت مدیره وقت انجمن شنوایی شناسان ایران، مقدمات تاسیس انجمن علمی شنوایی شناسی ایران فراهم آمد تا رشته شنوایی شناسی همچون دیگر رشته های گروه پزشکی در ایجاد ارتباط علمي، تحقيقاتي، تخصصي و فني با وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی به عنوان متولی سلامت در جامعه و سازمان نظام پزشکی به عنوان بزرگترین نهاد برنامه ریزی و نظارت در امور پزشکی، گام بردارد. حیات رسمی انجمن علمی شنوایی شناسی ایران در هفدهم شهریور ماه 1384 و با رای مجمع عمومی آغاز گردید و اولین هیئت مدیره آن عبارت از آقای سعید ساروق فراهانی (رئیس)، آقای سعید محمودیان (نایب رئیس)، خانم هما زرین کوب (دبیر)، آقای سید علی اکبر طاهایی (خزانه دار)، آقای احمد رضا ناظری، آقای مجتبی خزاعی، آقای فرزاد رحیمی، خانم مهین صدایی، خانم فریبا اسلامبول نساج، آقای محمد ابراهیم مهدوی (بازرس) و آقای سعید نصرالهی (بازرس علی البدل) می باشند.

5. هیئت مدیره کنونی انجمن علمی شنوایی شناسی ایران

  همزمان با برگزاری نهمین کنگره سراسری شنوایی شناسی ایران، جلسه مجمع عمومی انجمن علمی شنوایی شناسی ایران در شب چهارشنبه مورخ هشتم اردیبهشت ماه 1389 در محل تالار اجتماعات هتل ارم تهران تشکیل گردید. این جلسه با حضور نماینده وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی جناب آقای دکتر جباری و تنی چند از پیشکسوتان رشته شنوایی شناسی به عنوان هیئت رئیسه انتخابات (جناب آقای مرجانی رئیس انجمن شنوایی شناسان ایران، سرکار خانم اوضح، جناب آقای سیاوش احمدی و جناب آقای فیروزی) برگزار گردید و پس از رای گیری مخفی، از میان کاندیداهای عضویت در هیئت مدیره، به ترتیب سرکار خانم دکتر زهرا جعفری، جناب آقای سعید اسد ملایری، جناب آقای سعید ساروق فراهانی، جناب آقای محسن احدی، جناب آقای نیما رضازاده، جناب آقای خسرو گورابی و جناب آقای احمدرضا ناظری به عنوان اعضای اصلی، و  جناب آقای محمد رضا طالع و جناب آقای سید جلال ثامنی به عنوان اعضای علی البدل انتخاب گردیدند. همچنین سرکار خانم جمیله فتاحی به عنوان بازرس اصلی و جناب آقای حسن گلمحمدی به عنوان بازرس علی البدل مورد انتخاب مجمع قرار گرفتند.

پس از اعلام نتایج انتخابات، جناب آقای سعید ساروق فراهانی استعفای خویش از عضویت در هیئت مدیره انجمن علمی شنوایی شناسی ایران را به طور رسمی اعلام نمودند و بر این اساس، یک نفر از اعضای علی البدل که می بایست جزو هیئت علمی دانشگاه باشد (یعنی جناب آقای سید جلال ثامنی) به ترکیب هیئت مدیره اصلی وارد گردیدند. طبق اساسنامه انجمن علمی شنوایی شناسی ایران، هیئت مدیره فعلی به مدت 3 سال عهده دار مسئولیت اداره انجمن می باشد.

منبع : وب سایت رسمی انجمن علمی شنوایی شناسی ایران