مقاله ها

زیر تیغ رسانه ها

خیلی زود فراموش شد؛ همه‌ی آن روزهای سختی را که ایستادیم و جان دادیم تا جان ها حفظ شود؛ همه‌ی آن روزها فراموش شده است. عناوین قهرمان سلامت، مدافعان سلامت، طلایه‌داران سلامتی و ... این روزها دیگر کسی سراغ ما را نمی‌گیرد که از سلامت مردم بگوییم. این روزها گویا ما دیگر قهرمان نیستیم... گویی در آن روزهای سخت کرونایی این ما نبودیم که ایستادیم. وصیت نامه‌های همکارانم را هنوز به یادگار نگه داشته‌ام وقتی که گفتیم بچه‌ها کرونا آمده و باید بمانیم و مردم را نجات دهیم وقتی با یک ماسک سه لایه‌ی ساده، بی چشمداشت باید چند روز را دوام می‌آوردیم. وقتی که توی گانهایمان خیس عرق می‌شدیم. همه‌ی آن روزها فراموش شد. متاسفانه این روزها ، گویا بعضی رسانه‌ها شمشیرهایشان را از رو بسته‌اند. به عنوان رئیس سازمان نظام پزشکی مشهد، روزی نیست که رسانه‌ای با من تماس نگیرد؛ همان رسانه‌هایی که اخبار دست اول کرونا را ازمن می‌گرفتند. این روزها هم سوالاتی دارند؛ اما این بار .... با جملات و تیترهایی که بر روی مصاحبه‌های ما سوار می‌کنند و گویا از پیش تعیین شده است.

یکی تیتر می‌زند فرار مالیاتی پزشکان و مدعی می شود مالیات پزشکان کمتر از کارمندان است. در حالیکه میانگین مالیات پرداختی پزشکان و دندانپزشکان در همان گزارش سالانه 35 میلیون تومان اعلام شده است. اما اینجا که می‌رسد نمی‌گوید جمعیت کارمندان بخش دولتی و خصوصی چند ده برابر جمعیت پزشکان کشور است و وقتی مالیات خرد این جمعیت بزرگ جمع می‌شود از مالیات چند ده میلیونی جمعیت محدود جامعه پزشکی پیشی می‌گیرد! آنها تیتر را به نوعی انتخاب می‌کنند که پزشکان متهم شوند؛ گویی که فروششان با اتهام زدن به پزشکان پیوند خورده است! شاید هجمه به جامعه پزشکی ، توسط بعضی افراد مدیریت و برنامه ریزی میشود. دیگری تیتر می‌زند قلبی سیاه در روپوشی سپید و مدعی می‌شود که پزشکی از پذیرش یک بیمار محجبه به خاطر حجاب سر باز زده! جنجال به پا می‌شود؛ پزشک مذکور زندگیش زیر و زبر می‌شود و حتی تهدید جانی می‌شود.

انتشار فیلمهای دوربین مداربسته‌ی مطب پزشک، او را از این مهلکه نجات می دهد! و دروغ رسانه آشکار می‌شود؛ اما دریغ از یک عذرخواهی حتی غیررسمی از آن رسانه‌ی رسمی... روز و شب برای این قبیل خبرنگاران ! بی‌معنی است. اینکه در حال درمان بیمار هستیم هم برای رسانه‌ها معنایی ندارد. اینکه تمام شب بر بالین بیماران بوده ایم و در حال حاضر قادر به پاسخگویی نیستیم نیز .در هر زمانی از شبانه روز تماس می‌گیرند و گله دارند از اینکه چرا در دسترس نبودیم؛ همیشه همان روز باید گزارششان را به روزنامه یا دفتر رسانه برسانند و ما باید هر زمان که مدنظرشان باشد مصاحبه کنیم، آمار بدهیم و ... حتی وقتی آمار مهاجرت پزشکان سوژه‌ی گزارش و مصاحبه می‌شود باز هم انگشت اتهام به سمت پزشکان است! نمی‌گویند اینها سرمایه مملکت هستند که باید حفظ شوند؛ می‌گویند پذیرش رشته‌ی پزشکی در کنکور را زیاد کنید! بدون در نظر گرفتن علل این مهاجرت نگران کننده... و من خسته ام؛ خسته ام از این همه بی‌ انصافی از این همه ... از این همه نسیان و فراموشکاری... مگر ما در دوران کرونا کم شهید دادیم! مگر پزشکان فداکار و متعهد کم داشتیم و داریم؟! چرا دیگر رسانه های ما مشکلات جامعه پزشکی را نمی‌بینند؟! چرا پزشکان خدوم، وظیفه شناس و خیر ما را نمی بینند؟! چرا اصرار دارند گردنِ مردان و زنانی که دستانشان شفابخش بوده و هست را زیر تیغ ببرند؟! چه کسی از این ظلم مسلم در حق جامعه پزشکی صدمه خواهد دید؟ امروز به عنوان رئیس سازمان نظام پزشکی مشهد و به عنوان پزشکی از میان پزشکان سرزمینم که بزرگترین هدف زندگیمان درمان و ارتقای سلامت جامعه است؛ عرض میکنم؛ حفظ اعتماد عمومی و حرمت جامعه پزشکی برای ارتقای سلامت و بهداشت جامعه ضروری است و آسیب به اعتماد عمومی نسبت به این قشر خدوم، منجر به آسیب های جبران ناپذیری خواهد شد که هزینه های مادی و معنوی سنگینی برای جامعه به دنبال خواهد داشت.