انسانها می میرند
گذشتگان ما هم می مردند ولی در خانه خویش بستگانشان انگاه که قطع امید می کردند، روی بیمار را به قبله می چرخاندند و مهربانی خویش را در مورد عزیزشان، به شکل آمادگی بیشتر برای سفر آخرتش بروز می دادند، وصایایش را گوش می کردند، از او حلالیت می طلبیدند و حلالش می کردند و نگرانیش را در مورد بازماندگان مرتفع می نمودند.
این روزها بیشتر آدم ها در بیمارستان می میرند چون روزها و ساعت آخرشان را در آن جا به سر می برند و چه خوب است که همه ما حقیقت و واقعیت این سفر آخرت را بپذیریم و مسافرمان را با دلی آرام و خوش راهی کنیم و بدانیم که اگر مرگ نبود زندگی چیزی کم داشت.
آن روز که خردمندان ما گفتند از دست دادن عزیزان را که دردناک است دردناک تر نکنیم و به دنبال مقصر برای مرگ نگردیم و غم را به خشم تبدیل نکنیم، متاسفانه برخی به عللی که بر هیچ کس پوشیده نیست بر این طبل کوفتند و آتش را شعله ور کردند و ما امروز به اینجا رسیده ایم که وقتی پیرمردی 90 ساله به خانه دوست دعوت می شود به بهانه این ارتحال پزشک و پرستار را مضروب و مرعوب می کنیم و هیچ نمی اندیشیم:
که فردا:
که دیگر کسی جرات پذیرفتن بیمار فرتوت را نخواهد داشت.
دیگر کسی برای احیای بیمار داوطلب نخواهد شد.
دیگر کسی بیماران end stage را بستری نخواهد کرد.
و اگر بگویید به قانون وادارشان می کنیم، نامه استعفای دسته جمعی رزیدنتهای شیراز را نشانتان می دهیم و یادآوری می کنیم که هرگز قانون جای انسانیت را نخواهد گرفت.
کليه حقوق مادي و معنوي مطالب مندرج، براي سازمان نظام پزشکی خراسان رضوی محفوظ مي باشد.
طراحي و اجرا توسط سروش مهر رضوان